Uit conditioneringsexperimenten blijkt dat gedrag waarop met negatieve aandacht wordt gereageerd blijft bestaan of zelfs wordt versterkt, net als gedrag waarop met positieve aandacht wordt gereageerd. Gedrag waar niet op wordt gereageerd, dooft al snel uit. Je zou dus kunnen zeggen dat wat je je kind teruggeeft over wat hij is, datgene is wat hij zal worden. Als je boos schreeuwt dat hij altijd zo brutaal is, dan is dat wat hij wordt – brutaal. Telkens weer tegen een kind zeggen dat het onhandelbaar is, zal het versterken in het ontwikkelen van onhandelbaar gedrag, tegen een kind zeggen dat het zo goed zijn best doet op school, zal dat gedrag versterken.

‘Kinderen gedragen zich zo goed als ze worden behandeld’ is een befaamde leus van de Attachment Parenting-beweging. Het is verbazingwekkend dat mensen deze wetmatigheid, die allang bekend is, zo slecht kennen: wat je aandacht geeft groeit, of je het nou negatieve of positieve aandacht geeft, maakt daarbij niet uit.Je zou dus kunnen stellen dat zolang we ons eigen verleden niet onder ogen zien, we half geblinddoekt zijn. We zien nog wel degelijk iets, maar we zijn eraan gewend dat we een half gezichtsveld hebben. We kunnen dus niet merken dat er iets aan de hand is. Door je bewust te worden van je patronen kun je deze blinde vlekken opsporen en de destructieve werking ervan op het heden ongedaan maken.

Alleen door aan onszelf te werken, kunnen we hopen ooit als ouder verder te komen dan een meer of minder onbewust ‘ons best doen’, waarbij we telkens in de valkuil van ons eigen verleden en onze afweer daartegen vallen.

Bron: Bosch, I. (2007) De onschuldige gevangene.